Williamsburg en Washington.

We zijn vandaag alweer een week thuis in Stompietower en zijn weer druk bezig met druk bezig zijn. Aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie. De laatste dagen daar wilde we nog zoveel mogelijk zien, daarom schrijven we maar de laatste verslagen gewoon vanaf het huis adres om ons verhaal af te sluiten.
Van het Amish volk naar Williamsburg, dat is in de states een kleine stap, althans een stap van ongeveer 5,5uur rijden. De drukte nekte ons, wat een verkeer, dus veel file.
De geschiedenis van Williamsburg is deze, hier begon de onafhankelijk strijd van de koloniën van Amerika onder de militaire leiding van George Washington, zo hebben wij het begrepen in ieder geval. Het stadje van toen is ook helemaal nagebouwd zoals het er toen uitgezien moet hebben. Er word dan ook live door acteurs na gespeeld op straat, wat toen de beweeg redenen waren om onder het juk van de Engelsen uit te komen. En daar word het publiek en toeristen, wij dus, in meegetrokken. Dus voor je het wist stond je ook mee te schreeuwen, ten gunsten van de "goede" zaak, hahahaha. Dat doen ze harstikke leuk daar. Mo had weer hele andere vragen aan een sjieken dame die haar aansprak over de goede zaak. Hoe hoog zitten je kousen nou onder je rok als ik vragen mag, gespeeld gechoqueerd zei deze sjieken dame, but madam you don't ask on the publik street diskind off questions. Nou ja, ben er gewoon benieuwd naar, zette Mo door op haar amsterdams/amerikaans.
Uiteindelijk had ze Mo voorzien van de nodige info waar ze om vroeg en had daarbij wel al begrepen dat we niet uit deze regio vandaan kwamen. Moeten jullie niet vechten in Yorktown tegen de Engelsen, was haar vraag, en daarbij met van die onderzoekende ogen naar ons toe kijkend. NoNoNo madam, we come from Holland, bekende ik maar meteen met een zwetend voorhoofd. Aaahhaa, you did come here to support our cause, wist ze meteen te vertellen. Precies Madam, dat is het, beantwoorden we haar vraag maar snel. Na ons een good day, gewenst te hebben, liep ze enigszins tevreden over de door ons gegeven antwoorden verder. Pfffuhh, daar kwamen we good weg Fab.
Deze dame had wel gelijk, 20 mijl verder in en rondom Yorktown werd in die tijd zwaar gevochten tegen de engelsen, deze strijd duurden ongeveer 8 jaar voordat de engelsen zich gewonnen gaven. Ze kregen steun van Frankrijk, die ook troepen leverden, het is eigenlijk het patriot verhaal. De film met Mel Gibson en Lafayette, de kolonel van de Fransen, daar is zelfs een straat naar vernoemt in het stadje.
De eerste 13 staten werden onafhankelijk en vier jaar later werd George Washington de eerste president van Amerika.
In dat zelfde dorp liet men ook allerlei beroepen zien van die tijd, van schoenmaker, tot aan wapensmid en pruikenmaakster etc.
Zoals al gezegd, harstikke leuk gedaan en effe weer wat anders voor ons.
Washington ons eind doel, pakken we meteen maar even mee, dan zijn we er maar doorheen in ons reisverhaal.
En stad vol met monumenten, alles is hier verzameld lijkt wel. De politie ook, tjonge tjonge tjonge, wat een politie. Overal waar je keek was politie op de straat, als je volgens mij je knip op de straat zal neer gooien, dan lag ie er over 4 jaar nog. Eerste dag maar de rondleiding gedaan in het Capitool en s 'avonds gegeten in een andere wijk, want er is weinig te doen in het centrum van deze stad, er zijn geen barretjes en restaurantjes. Alleen maar monumenten en politie.
De dag daarop s 'morgens de auto terug gebracht naar Hertz op het vliegveld Dulles, en terug met de metro en bus naar het hotel. Halve dag pleite, en we wilde nog zoveel. Via Nederlandse mensen uit ons hotel de terug reis geregeld met een super shuttle busje. Hatsee ook weer geregeld en nu weer lopend naar het centrum om de bekende monumenten te bezichtigen. Het Washington monument bezichtigd,
geluncht in het Washington hotel en naar het Witte huis gelopen. Het witte huis voelt voor mij apart, dat daarin de macht van de wereld zit. Alleen nog het Lincoln monument bezichtigen en terug naar het hotel, de monumenten die we wilden zien hebben we bij deze gedaan. Onderweg komen we nog het Korea, Vietnam en Wereld oorlog 2 monument tegen, tjonge wat een monumenten zoals we al zeiden. Douchen, eten in de eigen hotel en op tijd naar bed.
We besloten om de volgende ochtend met de metro en bus naar Mount Vernon te gaan, het verblijf van G W, uit de tijd die we hiervoor al met elkaar besproken hebben.
We moesten met de Gele lijn, en tot de eindhalte blijven zitten, kaartje kopen ging met behulp van een vriendelijke jongeman.
Maar wat was het nou ed zijn kaartje was te kort door de machine afgesneden, dus de poortjes pakte het kaartje niet!! DAT HEB IK WEER kraamde hij. Even naar de dienst doende metro informant in zijn kantoortje bij de hekjes, en die vertelde wat er was met het kaartje.
TE KORT AFGESNEDEN. Nou goed erdoor heen via een ander hek en bij het eind perron moesten we dit melden bij zijn collega, OK.
Eind punt en hups eruit, en vrij snel al weer om ons heen kijken van, waar moeten we heen??
We werden aangehouden door een meneer, en die vroeg ons wat we zochten en of hij kon helpen. Nou wij van wal met ons verhaal, bus etc etc, ik ga daar ook bijna heen vertelde hij. O, dat is toevallig, maar ging hij door, ik wil jullie best een lift geven. Ed en ik keken elkaar aan met verbaasde gezichten.
uhh, tja uuuhh, ed vroeg wat wil je mo, nou moet ik dat weer effe beslissen. Dan maar veel vragen aan de man, waarom staat u auto hier op een parkeerplaats, waarom komt u met de Metro, woont u hier in de buurt, werk u etc etc. Een giga vragen in nog geen split of a second tot we de roltrap opgingen, en op de roltrap hadden ed en ik het over de man. Ondertussen had hij verteld dat hij papieren had en moest laten ondertekenen in washington en dit beter was met de metro te gaan, en dat hij ook vlak bij het Oude huis van G W werkte.
Nou goed boven gekomen bleef de man achter de poortjes wachten en ed, ja die kwam er natuurlijk niet doorheen ha ha.
Dus die man vroeg ons, gaan jullie nou nog met me mee???
Ed en ik keken elkaar weer aan, de Metro beambte deed moeilijk en dat ed naar iets toe moest lopen etc, Nee zei ed we kunnen met die meneer mee en die wacht, en de man hielp ed in zijn verhaal en dus mocht ed door een ander poortje erdoor PFF.
Wij naar de auto lopen, en die stond op een parkeerplaats waar winkeltjes waren, en waar je nog niet hoeft te betalen voor het parkeren zo vertelde de man.
Komen we toch bij een brikkie, alle troep moest snel van de achterbank naar de voorstoel worden gegooid, en met een super ruk ging de rechter achterdeur open. Ja sorry maar ik heb een aanrijding gehad dus het gaat wat moeilijk. Nou goed onderweg ging de man vertellen waar hij vandaan kwam, BOLIVIA, BOLIVIA !!!!! ed en ik keken verschrikt naar elkaar. Oh goeie god, we komen toch wel bij het GW huis aan he!! en niet bij een 1 of anders Boliviaans kartel, die de Suffe Nederlanders wel eens even aan de tand gingen voelen.
" Onderweg zei ik tegen ed, maak effe snel en stiekem,een foto met je mobiel van hem."
We hoorden verder zijn verhaal dat hij s 'middags voor een auto bedrijf werkte, en wees naar zijn pet, en van vijf tot een uur of tien s 'avonds de pizza's bezorgde, en de buurt heel goed kende.
Hij liet ons het water zien en de mooiste huizen die er stonden, we keken ons ogen uit het was Prachtig.
Met onze geknepen billen bijna verstijft van spanning lukte het ons uit de auto te komen,want voor ons gevoel zaten we bijna op de grond.
ED zijn deur moest natuurlijk met bruut geweld opengetrokken worden en de man had ons pal voor de deur afgezet, Wat een lieverd! al met al.
Hij moest zich nog haasten want het was even voor twaalf en om twaalf uur begon zijn dienst, en al zwaaiend vertrok hij uit ons zicht.
Nou kon het bekijken van het huis van GW beginnen een huis uit de jaren 1800. Wat een prachtig huis en wat een super mooi uitzicht over het water had dat huis vanaf de Veranda. Ons was verteld dat hij dit huis had geërfd van zijn vader, en in de jaren het groter had laten maken.
Prachtig hoor al die vertrekken, ik hou er zo van, en zou dan best even in een tijdmachine willen. GW was heel graag daar het was ook een Plantage, en groot zo groot, onwijs. De huizen van de slaven waren er ook nog, en kon je zien hoe ze leefde. GW had wel tweehonderd slaven maar die moesten ook naar andere plantages om te werken.
Soms zagen moeders en kinderen hun vader dan maar 1 keer in de week omdat hij dan weer weg moest naar een andere plantage om te werken. De uitvinding die hij had gedaan om graan te malen in een schuur, was Geniaal, die bestond namelijk uit twee verdiepingen .
Op de bovenste verdieping kwam het graan en ze lieten paarden in het rond lopen, vervolgens viel dan door de kieren de graan uiteindelijk zo naar beneden, Handig he.
Nou goed het was mooi om te zien, persoonlijk vond ik (moon) het het mooiste van wat we hebben gezien qua geschiedenis en omgeving.
Terug naar hotel, met jawel, bus en metro.
Te laat al met al was het om nog de onderneming te nemen naar Georgetown, jammer hoor. Wilde dat graag zien, maar soms zit het mee en soms tegen. Dus heerlijk eten drinken en de koffers al een beetje verdelen en ons laatste nachtje doorbrengen in de States.

Nu we zo een week thuis zijn en de foto's bekijken en de video, denken we, goh wat is het voorbij gevlogen. Met opmerkingen van , O ja dat was mooi maar ohhh dat was ook gaaf. Ik vergelijk het zo als dat je bijvoorbeeld lang van te voren je bruiloft voorbereid, en er naar uitkijkt. Maar als je dan terug kijkt is het voorbij gegaan like a split of a Second.
Dat is een goed teken, want als je naar alle dingen terug kan kijken met zo een goed gevoel en mooie herinnering, dan is de missie geslaagd.
En niet te vergeten we hebben zoveel gereden en mogen dankbaar zijn dat er niks is gebeurd onderweg, en zeker niet met ons in de hele vakantie.

Iedereen bedankt voor de leuke reacties, en dat jullie dit wilde delen met ons.

Heel veel liefs en dikke pakkerd voor jullie allemaal.
Ed, Fabian en Moonxx